Róże panny Róży

Opowiadania Marii Rodziewiczówny, rozgrywające się na jej ukochanych Kresach. Autorka, zachwycona pięknem tamtejszej przyrody, kreśli obrazy zapierających dech w piersiach przepastnych kniei, ale i pojedynczych kwiatów, których wdzięk może odmienić szarość dnia codziennego.

Człowiek wszedł i na progu usiadł na zydlu, zdejmując z ramion ciężką widocznie skrzynię.
- Pan podróżny? – spytała.
- Ogrodnik! Wędruję! – odparł, wesołymi oczami na nią patrząc. – W skrzynce kwiaty mam. (…) Ogród mam piękny, ale daleko. Zostało mi tych wazoników dziesiątek, resztę już oddałem ludziom, co je zamówili. Jakem paniusi okna zobaczył, pomyślałem, że moim różom tu będzie dobre bytowanie. Zostawię je paniusi. (…)
A wreszcie jeszcze do skrzynki swej sięgnął i położył na kuferku garść cebulek różnokształtnych i starą, wytartą użyciem książkę.
- A oto na dokładkę do róż. Co nie dopowiedziałem, w książce paniusia doczyta. A cebulki, skoro z wiosny, zakwitną w garnczkach byle jakich. A teraz szczęść Boże w hodowli, jako mnie Bóg szczęści! Ja będę w tych stronach, to wstąpię na okienka paniusi popatrzeć i radować się.
Wstał, skrzynkę na plecy zarzucił, Pana Jezusa pochwalił i poszedł.”