Niemieckojęzyczny pisarz pochodzenia żydowskiego, przez całe życie związany z Pragą.
Studiował prawo i filologię germańską. Z tego okresu pochodzą pierwsze, zniszczone później próby literackie. W 1906 roku pisarz ukończył studia i otrzymał tytuł doktora praw, po czym rozpoczął praktykę sądową i pracę agenta w firmie ubezpieczeniowej „Asicurazioni Generali”.
Zadebiutował w piśmie „Hyperion” ośmioma miniaturami pod wspólnym tytułem „Rozważanie” (1908). W marcu 1910 roku zaczął pisać „Dziennik”, w którym zapiski kontynuował do 12 czerwca 1923 roku. Pierwsze prace nad powieścią „Ameryka” podjął w 1912 roku. Wtedy też studiował judaistykę i w ciągu jednej nocy napisał opowiadanie „Wyrok” dedykowane swojej narzeczonej, Felicji Bauer.
Latem 1917 roku Kafka przeżył pierwszy gwałtowny krwotok płucny. Lekarze stwierdzili u niego gruźlicę. Odtąd coraz więcej czasu spędzał w sanatoriach i uzdrowiskach. Jednocześnie dużo pracował. W 1919 roku wydał „Kolonię karną” i opowiadania „Lekarz wiejski”. Zerwał zaręczyny z Felicją Bauer (1917) i z następną narzeczoną. Ze względu na coraz gorszy stan zdrowia złożył wymówienie i przestał pracować. Zmarł 3 czerwca 1924 roku w sanatorium w Kierling.
W utworach Kafki czytelnik napotyka nierzeczywisty świat, oderwany od miejsc, miast i krajów. Konsekwentnie unika wszelkich fikcyjnych i prawdziwych nazw. Pełne wieloznacznych obrazów anonimowe miasta są obrazem miasta, w którym żył. Natomiast wyobcowanie jego bohaterów jest reminiscencją poczucia alienacji, które było niezwykle bolesne dla Kafki.
