Pisarka, eseistka, historyk literatury. Debiutowała w 1989 r. powieścią Leć do nieba, ale szerszy rozgłos przyniosła jej druga książka – Biały kamień (1994). W powieści tej Bolecka nawiązuje do historii własnej rodziny osiadłej od pokoleń na kresach dawnej Rzeczpospolitej. Ta poetycka wyprawa w odległą przeszłość ma nieskrywany aspekt „terapeutyczny”: świat Pradziadka (tak jest nazwany główny bohater) jest czymś w rodzaju raju utraconego; to świat odznaczający się ładem, harmonią i pięknem. Narratorka szczerze zazdrości własnym przodkom prostej i zarazem szlachetnej egzystencji, ich pogody ducha, zachwycającego otoczenia, w jakim przyszło im żyć, spokojnych rytmów codzienności, bliskich związków z naturą. Nieco inny charakter ma kolejna powieść Anny Boleckiej – Kochany Franz (1999). Pierwowzorem tytułowego bohatera jest oczywiście Franz Kafka. Powieść tę wypełniają fikcyjne listy Franza i osób z jego otoczenia, zwłaszcza korespondencja, jaką samotnik z Pragi prowadził z bliskimi mu kobietami. Zaletą tego przedsięwzięcia pisarskiego jest to, iż autorka z wyczuciem łączy fakty z biografii intymnej Kafki, z tym, co składa się na kulturowy (etniczny, obyczajowy) kontekst. Bolecka ze szczególną uwagą przygląda się skomplikowanym i bynajmniej nieoczywistym związkom swego bohatera ze środowiskiem żydowskim, procesowi swoistej reedukacji Kafki w tym zakresie. Jak gdyby krocząc za bohaterem, czytelnik Kochanego Franza, wchodzi w obszar intrygujących tematów, jakimi są mistyka żydowska, tajemnice kabały, teatr, gdzie gra się sztuki w jidysz. Poza wszystkim powieść ta ma w sobie wiele staroświeckiego uroku i podobnie jak Biały kamień zachęca, by choć na moment zamieszkać w jakimś „wczoraj”; pozwala rozkoszować się stylem klasycznej opowieści epistolarnej. Anna Bolecka jest także autorką udanej powieści dla dzieci pt. Latawce (2002)
