Rosyjski poeta i pisarz.
Urodził się w Moskwie, zaś jego pradziadek, Abram Hannibal (1696-1781), pochodził z Abisynii.
Pisać zaczął jako nastolatek. Były to głównie klasycystyczne ode i elegie.
Jego pierwszym poematem było dzieło "Руслан и Людмила" (1820).
Krytykował carską tyranię, co było powodem zsyłki. Pisarz przebywał wtedy m.in. w Mołdawii, a także na Kaukazie i na Krymie.
W 1824 r. złagodzono mu karę, zaś sam Puszkin został cenzorem swoich dzieł.
Od 1831 r. aż do śmierci poeta mieszkał w Petersburgu, i właśnie tam powstały jego najbardziej znane dzieła, m.in. "Eugeniusz Oniegin" ("Евгений Онегин", pierwsze wydanie całości: 1833), "Dama pikowa" ("Пиковая дама", 1834) czy "Córka kapitana" ("Капитанская дочка", 1836).
Puszkin zmarł 2 dni po pojedynku z pewnym Francuzem. Miał zaledwie 37 lat.
Aleksander Puszkin to bez wątpienia najwybitniejszy przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego.
Znana jest jego niechęć w stosunku do Polaków. Będąc Rosjaninem nie popierał powstania listopadowego, dodawał jednak przy tym: "Należy ich zdusić, powolność nasza jest męcząca". Puszkin stworzył także tzw. "Trylogie antypolską", wśród których znajdował się wiersz "Oszczercom Rosji", gdzie padły słowa "Kto wytrwa w tym nierównym sporze? / Chełpliwy Lach czy wierny Rus?".
Żona: Natalia Gonczarowa (18.02.1831-02.10.1837, jego śmierć), 4 dzieci: 2 córki: Maria (ur. 1832) i Natalia (ur. 1836) oraz 2 synów: Aleksander (ur. 1833) i Grigorij (ur. 1835).
