Polski poeta, przedstawiciel romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok
Mickiewicza i Krasińskiego określany jako jeden z Wieszczów Narodowych.
Twórca filozofii genezyjskiej (pneumatycznej),epizodycznie związany
także z mesjanizmem polskim, był też mistykiem. Obok Mickiewicza
uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego
romantyzmu.
Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną
sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z
walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli,
ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość
wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich
przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do
Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów,
mistrzem operowania słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza
Micińskiego uważany za największego z mistyków polskiej poezji. Miał
zresztą (i opisał je w Raptularzu) doświadczenia mistyczne.
